In een recente bijeenkomst in Oostende hebben negen Europese regeringsleiders, besloten dat windturbines in de Noordzee tegen 2050 bijna 300 gigawatt aan elektriciteit moeten opwekken.
Om dit ambitieuze doel te bereiken, zouden er volgens berekeningen van de Delftse emeritus-hoogleraar Gerard van Bussel maar liefst 30.000 windmolens in de Noordzee moeten worden geplaatst. Dit heeft echter geleid tot bezorgdheid over de haalbaarheid van het plan en de mogelijke milieueffecten die het met zich meebrengt.
Een van de belangrijkste zorgen is het gebrek aan een gedegen milieueffectrapportage voor deze enorme operatie die de Noordzee in feite zou veranderen in een Europese energiecentrale. Hoewel politici erkennen dat er nog veel onderzoek moet worden gedaan naar de milieueffecten en de impact op vogels en vissen, is er geen uitgebreide beoordeling van de mogelijke schade aan het mariene ecosysteem. Het is reeds bekend dat zeewindparken negatieve gevolgen kunnen hebben voor zeezoogdieren, zoals zeehonden en bruinvissen, maar ook voor schelpdieren en andere zeebodemorganismen vanwege de aanleg van funderingen en mogelijke vernieling van de zeebodem.
Het ontbreken van een milieueffectrapportage voorafgaand aan dergelijke ingrijpende bouwwerkzaamheden roept vragen op over de zorgvuldigheid en transparantie van het besluitvormingsproces. Het voorzorgsprincipe, dat vereist dat er vooraf voldoende onderzoek wordt verricht voordat beslissingen worden genomen, lijkt niet te zijn toegepast bij de besluitvorming over de windmolenplannen in de Noordzee.
Bovendien zijn er twijfels gerezen over de daadwerkelijke uitvoerbaarheid van het plan om drie windturbines per dag gedurende 27 jaar te bouwen. Een artikel van Doorbraak.be bevestigt dat er op dit moment simpelweg niet genoeg installatieschepen en materialen beschikbaar zijn om aan deze enorme bouwvereisten te voldoen. Dit roept de vraag op of het realistisch is om deze doelstelling te halen, zelfs als er voldoende middelen beschikbaar zouden zijn.
